1. روش کشت بافت (Tissus culture)

کشت بافت در واقع جدا کرد بافتی از یک قسمت گیاه  ( نوک شاخه ، برگ ، گاهی حتی سلول هایی از آن ) و رشد ان در محیط مناسب استریل و عاری از هر گونه آلودگی ، همراه با مواد غذایی کنترل شده است.

اساس روش کشت بافت

از آنجا که هر سلول گیاهی همه ی اطلاعات ژنتیکی لازم را برای تبدیل شدن به یک گیاه کامل دارد، همه ی این صفات پایه ی مادری به گیاه جدید انتقال می یابد. فواید کشت بافت

چون این روش نسبت به روش های مرسوم تکثیر، سریع تر انجام میشود.

1. تولید انوه و کم مدت از یک بوته ی گیاه
2. تولید گیاهان بدون بیماری ، بویژه بیماری های ویروسی
3. تولید گیاهانی با مشخصات یکسان و کاملاً مشابه پایه مادری
4. تکثیر گیاهانی که از روش های معمول و غیر جنسی تکثیر نمی شوند

( البته کشت بافت نیاز به هزینه و سرمایه گذاری و تخصص دارد. )

ترکیب محیط کشت

در کشت بافت از محیط کشت های مختلف استفاده می شود. مهم ترین محیط کشت های استفاده شده در کشت بافت MS و WPM هستند. یک محیط کشت از موارد زیر تشکیل می یابد:

1. مواد معدنی عناصر مورد نیاز گیاهان
2. مواد آلی؛ مانند ویتامین ها.
3. کربوهیدرات ها ؛ مانند ساکارز و گلوکز
4. هرمون های رشد ؛ مانند سایتوکینین ها (Cytokinins) ( برای شاخه زنی و اکسین ها (برای ریشه زنی)
5. یک ماده ی ژله کننده ی محیط ؛ مانند اگار (Agar) یا فایتاژل (Phytagel)

مراحل انجام کشت بافت

الف) جدا کردن نمونه ی گیاهی 10-5 میلی متری و ضد عفونی و قرار دادن روی محیط کشت.

ب ) مرحله ی شاخه زایی با اضافه کردن سایتوکنین به محیط.

ج) مرحله ی ریشه زای با اضافه کردن اکسین به محیط کشت.

د) مرحله ی  سازگاری که بعد از ریشه دار کردن انجام می گیرد و گیاهان در طول زمان چند هفته به محیط بیرون عادت داده می شوند و سپس به محلی اصلی انتقال می یابند.

6. بذر غیر جنسی یا آپومیکسی (Apomixis)

در گیاهان مانند مرکبات ( پرتقال و نارنگی ) انبه و چمن ، علاوه بر تولید جنین به روش معمولی جنسی ، تعدادی جنین نیز در خارج از کیسه ی جنین به شیوه ی غیر جنسی تولید می شوند.  در مرکبات تا 16 جنین در یک  بذر گزارش شده است که یکی از آنها در نتیجه ی چرخه ی معمولی جنسی و بقیه غیر جنسی هستند. این بذرها از بافت خورش یا نوسل (Nucellus) به  وجود می آیند. از رشد این گونه بذر ها نهال تولید می شود. که ویژگی های زنتیکی ایه ی مادری خود را دارند. این روش تکثیر غیر جنسی را اپومیکسی نیز می نامند. تولید جنین های متعدد غیر جنسی را که در بافت خورش با فرایند اپومیکسی صورت می گیرد ، حالت چند چنینی (polyembryony) می نامند. تعداد زیادی از گونه های سیب ، مانند  malus toringoides نیز خاصیت تولید چند جنینی دارند.

در اپومیکسی جنین بدون دخالت دانه ی گرده رشد می کند و عمل تقسیم میوز در ان خذف می شود و سلول های جنین با تقسیم میتوز تکثیر می شوند. این رخداد ( بذرآپومیکسی ) اگر چه یک روش تکثیر است ، اما در حد تجاری و وسیع کمنر متداول است.

درختانی که برای شکستن دوره ی خواب ، رشد و نمو طبیعی و تولید محصول ، به مقدار معینی سرمای زمستانی نیاز دارند ، در اصطلاح باغبانی به میوه های مناطق معتدله ی سرد سیری معروف اند. در اثر سرمای زمستانی ، جوانه های گل و شاخه ی دهنده ی این درختان تکامل یافته و درختان  قادر  به رشد طبیعی و تولید میوه می شوند.

این میوه ها از نظر فراوانی انواع ،ارقام ، فراورده های تکمیلی و اهمیتی که در تعذیه ، بهداشت و اشتغال زایی دارند، از مهمترین گروه درختانی باغبانی هستند . به سه گروه زیر تقسیم می شوند:

1. درختان میوه ی دانه دارد  ( سیب ، گلابی ، به ، ازگیل ، زالزالک  و جز این ها )
2. درختان میوه ی هسته دار ( هلو و شلیل ، آلو و گوجه ، زرد آلو ، گیلاس ، آلبالو و جر این ها )
3. درختان خشکباری  ( بادام  ، گردو ، فندق ، پسته و  جز این ها