رگه سیاه (خط سیاه) گردو

رگه سیاه در درختان 5 تا بالای 70 ساله و گاهی روی درختان جوانتر رخ می­دهد. نخستین نشانه این بیماری زوال تدریجی بنیه درخت است که به صورت رشد ضعیف شاخساره انتهایی ظاهر می­شود. معمولاً پاجوش­ها از زیر محل پیوند از پایه به وجود می­آیند. که البته به تنهایی عامل تشخیص نیستند. معمولاً سوراخ­های کوچک دارای شکاف­های عمودی در پوست محل پیوند به وجود می­آیند و کامبیوم و بافت آبکشی زیر پوست در محل اتصال پایه و پیوندک بافت مرده می­شود. در گردوی ایرانی که روی پایه گردوی سیاه پیوند زده شده است، بافت نکروزه به شکل رگه باریک و سیاه رنگی در محل پیوند دیده می­شود.

در پایه پارادوکس بافت مردگی معمولاً به سمت پایین به داخل پایه و به صورت شانکر در حال گسترش در زیر محل پیوند مشاهده می­شود. رگه سیاه در مراحل اولیه پیشرفت بیماری پیوسته نیست، ولی به تدریج اطراف تنه را فرا می­گیرد. بعد از چند سال رگه دور تا دور تنه را می­گیرد، ودرخت را از بین می­برد. رگه سیاه را سویه­ای از ویروس برگ قاشقی گیلاس که (Cherry Leaf Roll Virus) CLRV-W نامیده می­شود، ایجاد می­کند.

کنترل

آلودگی­های اولیه در نواحی عاری از بیماری را می­توان با استفاده از پیوندک چوب و جوانه درخت گردوی ایرانی که عاری از ویروس هستند و برای تکثیر استفاده می­شوند، از بین برد. درختان آلوده را می­توان از زیر محل پیوند بریده و دوباره با پیوندک عاری از ویروس پیوند زد. در نواحی که وقوع بیماری رگه سیاه کم است درختان آلوده بلافاصله بعد از تشخیص از گسترش طبیعی ویروس جلوگیری می­کنند. برای مبارزه با این بیماری دانه­های گرده نیز باید عاری از ویروس باشند، همچنین پایه­های Paragox و J.hindsii در صورتی که از پایین حل پیوند سربرداری شوند می­تواند برای پیوند مورد استفاده قرار گیرند.

بیماری­های ناشی از نماتد

گردوی ایرانی مورد حمله نماتدهای خنجری، حلقوی، ریشه گرهی و مولد زخم ریشه قرار می­گیرد.